Αφήστε την υποκρισία...

Έχει μεγάλη πλάκα τι πάει και βγάζει ο νούς του Έλληνα στην καχυποψία του. Διάβασα με προσοχή τα σχόλια που γράφηκαν στο άρθρο μου στο Press-gr

Λοιπόν να ξεκαθαρίσω:
1. Δεν είμαι ο κ. Καψαμπέλης ή κάποιος φίλος του (αν και δεν θα με πείραζε τόσο να είμαι...)
2. Δεν είμαι φίλος του κ. Αβραμόπουλου (θα με βόλευε γιατί θα είχα ίσως διορίσει την οικεγένεια μου, αλλά έχω την κακιά συνήθεια να μην κουβαλάω σημαίες κανενός και γι' αυτό τρέχω όλη μέρα)
3. Δεν ανήκω στην ομοσπονδία Άρσης Βαρών (αν και με τα 101 κιλά μου θα μπορούσα)
4. Δεν είμαι φίλος ή συνεργάτης της Σου Λι ή Τσου Λι ή οποιασδήποτε άλλης σχετικής κυρίας (και λυπάμαι γι' αυτό αφού λένε ότι κάνουν καλό σεξ οι Κινέζες)
5. Δεν είμαι φίλος του κ. Ιακώβου (και πολύ λυπάμαι γι' αυτό γιατί θα ήταν μεγάλη τιμή για μένα να με τιμά με την φιλία του ένας Κυριος (το κεφαλαίο Κ δεν είναι τυπογραφικό λάθος)
6. Δεν είμαι πωλητής αναβολικών, ούτε ναρκωτικών.

Απλά προσπαθώ να διατηρώ σταθερές απόψεις. Εφόσον χαιρόμουν (όπως φανερά ή κρυφά όλοι σας) όταν παίρναμε τα μετάλλια, τώρα δεν φτύνω με περισσή ευκολία

Είναι αυτονόητο πως υπάρχει πολύ βρωμία πίσω από την βιομηχανία της ντόπας αλλά εξακολουθώ και θαυμάζω όλους εκείνους που προπονούνται 10 ώρες την ημέρα, στερούνται κάθε χαρά της ζωής πλην της αθλητικής καταξίωσης και ενίοτε ξεπερνούν την γραμμή ανάμεσα στα συμπληρώματα και τα αναβολικά γιατί η ομοσπονδία καθορίζει το αν θα τους στηρίξει και αν θα τους πληρώνει ανάλογα με τα μετάλεια που φέρνουν. Και αυτή η πίεση περνάει και στους προπονητές.

Θα περίμενα λοιπόν λίγη περίσκεψη πριν αποφασίσουμε όλοι προς τα που να πυροβολούμε ειδικά κάποιοι αργόσχολοι που αν σκεφτούν όλη τους τη ζωή αναρωτιέμαι αν έχουν να θυμηθούν ένα τοσο δα επίτευγμα που όμως να είναι δικό τους, ολοδικό τους. Ακόμα και με υποστήριξη αλλά που να συνοδεύεται από πραγματική προσπάθεια και θυσίες.

Πολλοί από μας παίρνουμε συμπληρώματα στα γυμναστήρια (π.χ. αυξητική ορμόνη) για να φουσκώσουμε και να αρέσουμε. Το πρόβλημα των αναβολικών και του τί ακριβώς είναι τα συμπληρώματα που παίρνουμε και ποια είναι τα όρια απειλής της υγείας μας από αυτά. Όσο για τον πρωταθλητισμό το δίλλημα είναι απλό: Συμπληρώματα (νόμιμα ή όχι) ή αθλητική απομόνωση της χώρας. Και δεν παίρνω θέση τι από τα δύο προτιμάω όταν συναντάω ξένους ενίοτε και τους χώνομαι για το πόσες αθλητικές επιτυχίες έχει η μικρή Ελλάδα. Και ας εγώ δεν έχω ιδρώσει στιγμή γι' αυτό.

Όλα τα άλλα με την ευαισθησία κάποιων για την νομιμότητα είναι λίγο φαιδρά την ώρα που περίπου οι ίδιοι κύριοι δεν διστάζουν σε χίλιες περιπτώσεις να λένε αβίαστα ότι "οι νόμοι είναι για να καταργούνται από τις μάζες"

Να μιλάμε, να βριζόμαστε αλλά αφήστε την υποκρισιά...