Η απεργία των βυτιοφόρων, το σύνδρομο της κατοχής και ο εκβιασμός της κοινωνίας

Υπάρχουν γενικά τριών κατηγοριών οδηγοί στην Ελλάδα:
1. Επαγγελματίες οδηγοί όπου το να λειτουργεί το αυτοκίνητο είναι λίγο πιο σημαντικό από το να λειτουργεί το σπίτι τους
2. Προαιρετικοί οδηγοί. Πάνε στην δουλειά ή σε υπηρεσίες με το αυτοκίνητο τους ενώ μπορούν τις πιο πολλές φορές μια χαρά να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή ένα δίκυκλο ή ακόμα και τα πόδια τους. Εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. υγείας) δεν θέλουν απλά να περπατήσουν κανα 200 μέτρα ή να τους ακουμπήσουν οι άλλοι στα λεωφορεία. Τις πιο πολλές φορές τα χρήματα που ξοδεύουν για το αυτοκίνητο είναι ενίοτε πιο πολλά από το να έπαιρναν κάθε φορά ταξί
3. Περιστασιακοί οδηγοί: Αισθάνονται όμορφα να σκεπάζουν με ένα κάλλυμα το αυτοκίνητο τους και το χρησιμοποιούν για να πάνε για καφέ που και που ή ακόμα και για καμιά εκδρομή.

Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε, αισθανόμαστε ασφάλεια όταν το ρεζερβουάρ είναι απολύτως γεμάτο πάντα … «μήπως και το χρειαστούμε». Τρέχουμε με την φημολογία και μόνο μίας απεργίας να το γεμίσουμε λες και αρχίζει κατοχή.

Και σε τελική ανάλυση εφόσον συμπεριφερόμαστε έτσι με δικά μας λεφτά, δικαίωμα μας… Όμως ενίοτε δεν σκεφτόμαστε ότι με αυτό το τρόπο δίνουμε περιθώρια σε κάποιους ευνοημένους κυρίους να πιέζουν την κοινωνία και όλες σχεδόν τις κοινωνικές τάξεις για να γίνουν πιο ευνοημένοι.

Δεν είναι ευνοημένοι; Προκαλώ κάποιον οδηγό βυτιοφόρου να μου πει πόσα βγάζει π.χ. από ένα δρομολόγιο με 3 τόνους φορτίο από το διυλιστήριο της Θεσσαλονίκη στην Ξάνθη γιατί ακούω νούμερα άνω των 400 €.

Αν όμως δεν λέω ανακρίβειες θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά όλων αυτών που κάνουν υπομονή ή ζητάνε το αυτονόητο: Να μεταφέρονται τα προϊόντα τους και να μπορούν να κινήσουν ένα αυτοκίνητο που υφίστανται στερήσεις για να το αποκτήσουν