Φταίει το κράτος, φταίει η αστυνομία, φταίνε οι γονείς (φυσικά οι άλλοι) ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ, ΠΟΤΕ...

Η αυτονόητη συναισθηματική φόρτιση των τελευταίων 24ωρων έχει οδηγήσει πολλούς στο να συγχέουν εντελώς ανεξάρτητες έννοιες.

"Φωτία σε όλα τα ασυνομικά τμήματα", "Θάνατο στους μπάτσους" κραυγάζουν οι μέν. "Τα κωλόπαιδα που πάνε και καίνε περιουσίες. Καλά τους κάνουν".

Απίστευτα απαράδεκτα και τα μεν και τα δε αλλά είναι δύο εντελώς διαφορετικά φαινόμενα που πρέπει να τα δει κάποιος ανεξάρτητα γιατί αλλιώς χάνουμε την μπάλα.

1. Η ανικανότητα της αστυνομίας: Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο εν ψυχρώ πυροβολισμός ενός νεαρού, ακόμα και αν πετούσε πέτρες, ακόμα και αν έβριζε, είναι ένδειξη ανικανότητας που έρχεται να προστεθεί και σε άλλα αντίστοιχα γεγονότα. Όσο καλή πρόθεση και να έχει κάποιος απέναντι στην αστυνομία δεν μπορεί να δεχτεί ότι π.χ. ο Κύπριος νεαρός που συλλάβανε στην Θεσσαλονίκη ο οποίος δεν φάνηκε να ανήκει σε ομάδες κρούσης αντιεξουσιαστών ήταν τόσο επικίνδυνος ώστε να απαιτείται να ξυλοκοπηθεί. Γιατί άραγε; Γιατί τους έβρισε; Δηλαδή ποια ακριβώς είναι η εκπαίδευση τους ώστε να κρατάνε την ψυχραιμία τους. Εγώ, και κάθε άλλος ευνομούμενος πολίτης, θέλω να υπάρχει η αστυνομία και να είναι αποτελεσματική γιατί χωρίς αστυνομία δεν υπάρχει έννομη τάξη και χωρίς έννομη τάξη δεν υπάρχει κράτος. Όμως η αστυνομία εκπαιδεύεται ώστε να είναι ψύχραιμη, με ατσάλινα νεύρα. ΝΑΙ, να πληρώνονται πιο καλά, ΝΑΙ να βγαίνουν στην σύνταξη νωρίτερα, αλλά να κάνουν την δουλειά τους με αποτελεσματικότητα. Και αποτελεσματικότητα σημαίνει ασφαλή δράση χωρίς αναίτιους ξυλοδαρμούς και θύματα. Και όσο γίνονται λάθη, όσο μεμονωμένα και να είναι, τόσο δημιουργείται αντίδραση, οργή και επισόδια

2. Η παραβατική συμπεριφορά των νέων: Χρησιμοποιείται από κάποιους σαν πρόσχημα για δικαιολόγηση της αστυνομικής βίας. ΕΛΕΟΣ. Την παραβατικότητα την ζούμε καθημερινά και εντείνεται συνεχώς. Τα παιδιά μας είναι θυμωμένα και κυρίως φταίμε εμείς γι' αυτό. Δουλευουμε 10 και 12 ώρες, θέλουμε και να μην στερούμαστε τα δικαιώματα της ελευθερίας όπως την αποκαλούμε αφήνοντας τα σε παππούδες ή νταντάδες μπορεί να είναι μία χαρά αλλά δεν είναι γονείς. Χωρισμοί, καυγάδες, εκνευρισμός που είτε δημιουργεί εχθρικό κλίμα στο σπίτι είτε γεννά θυμό. Έναν θυμό που επειδή δεν έχουν που να τον εκφράσουν τον βγάζουν στο σχολείο, στο δρόμο στην διαδήλωση. Είναι όλο και περισσότεροι οι 15χρονοι που μιλάνε με μίσος για το κατεστημένο (ακούστε κάποια τραγούδια της εποχής) και θέλουν να αγωνστούν κατά την κρίση τους. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε

3. Οι "γνωστοί-άγνωστοι": Οι παραπάνω 15χρονοι, μετανάστες χωρίς δουλειά, άνεργοι νέοι, παιδιά διαλυμένων οικογενειών συνωστίζονται σε ομάδες διαμαρτυρίας που γίνονται ομάδες κρούσης γύρω από τυπικά περιθωριακά στοιχεία της κοινωνίας (όλες οι κοινωνίες τα έχουν) και γίνονται ομάδες κρούσης έτοιμες να κάψουν να ρημάξουν ότι περιουσία βρουν μπροστά τους λες και έτσι χτυπάνε το κατεστημένο. Πανεπιστημιακά εργαστήρια, μαγαζιά, αυτοκίνητα φουκαράδων που είχαν την ατυχία να παρκάρουν το - τις περισσότερες φορές με δόσεις αγορασμένο - αυτοκίνητο.

Και όλα αυτά ενισχύονται από ένα κράτος αδιάφορων λειτουργών (και εμείς είμαστε το κράτος), κομματικές οργανώσεις που τρίβουν τα χέρια τους (έλεος δεν δημιουργούν αυτοί τις ομάδες αλλα τις πατρονάρουν).

Ας δει ο καθένας από μας μήπως δει τον εαυτό του κάπου στα παραπάνω. Οι περισσότεροι είμαστε κάπου έκεί. Αδιάφοροι εγωκεντρικοί γονείς, αδιάφοροι δημόσιοι υπάλληλοι ή απλά τιμητές των πάντων.

Φταίει το κράτος, φταίει η αστυνομία, φταίνε οι γονείς (φυσικά οι άλλοι) φταίει ο γείτονας. ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΠΟΤΕ...