Τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να αλλάξουμε;

Από χθες το βράδυ το πολιτικό σύστημα πέρασε στους πολίτες μία πολύ μεγάλη ευθύνη, ένα πολύ σημαντικό ερώτημα, ένα ερώτημα που με βάση τα δεδομένα της εποχής μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των παιδιών μας. Γιατί;

Γιατί πρώτον, λίγα χρόνια πριν ολοκληρωθεί το τελευταίο πιθανότατα μεγάλο πακέτο χρηματοδότησης από την ΕΕ έχουμε την τελευταία ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο κράτος. Όχι βέβαια με το να αλλάξουμε κλιματιστικά, υπολογιστές στα γραφεία μας και κουφώματα στα μπαλκόνια μας. Αλλά με το να στήσουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, εργαζόμαστε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας

Γιατί δεύτερον, διευρύνεται μέρα με τη μέρα το χάσμα ανάμεσα στο κράτος (δημόσιες υπηρεσίες και παροχές) και τον πολίτη. Και περιέργως την ίδια στιγμή που διαμαρτυρόμαστε για το σπάταλο κράτος κάνουμε ότι μπορούμε είτε για να γίνουμε υπάλληλοι του με στόχο να μην δουλεύουμε, είτε προσπαθούμε να αποφύγουμε με κάθε τρόπο την χρηματοδότηση του φοροδιαφεύγοντας, μην ζητώντας αποδείξεις κοκ.

Γιατί στερεύει μέρα με τη μέρα το όραμα με το οποίο πρέπει να εντάξουμε στην κοινωνία τα παιδιά μας. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμείλικτα ερωτήματα τους: Γιατί να σπουδάσω, ποιος θα εκτιμήσει τις ικανότητες μου, γιατί να σέβομαι ένα κράτος που δεν με σέβεται. Και εκεί βρίσκουν πρόθυμους θιασώτες οι θεωρίες περί διεκδίκησης στο δρόμο, "να γίνει ο κρατικός πλούτος περιουσία της λαϊκής μάζας. Εδώ προκαλούμαι να πως ίσως και να εύχομαι οι θιασώτες αυτών των απόψεων να βρεθούν για λίγο στην κυβέρνηση για να μας δείξουν πως γίνεται στην πράξη αυτό την ίδια στιγμή που ευρισκόμενοι για 5 μήνες σε συγκυβέρνηση πρόλαβαν να βάλουν χέρι σε μίζες...

Γιατί μετά από 50 χρόνια μίας διαδρομής διαδοχικών πράξεων εθνικού διχασμού δεν έχουμε άλλα περιθώρια εναγκαλισμού του κράτους με τα κόμματα.

Αν κάτι, απόλυτα αντικειμενικά πέτυχε αυτή η κυβέρνηση είναι ότι μείωσε δραστικά τους κομματικούς διορισμούς, τις κομματικές δυσμενείς μεταθέσεις, τον απόλυτο έλεγχο του δημοσίου από κλαδικές και κομματικές οργανώσεις. Ας θυμηθούμε ένα δημόσιο με υπηρεσίες στην παραμεθώριο γεμάτες δεξιούς και την ΑΔΕΔΥ να βγάζει 70% ΠΑΣΟΚ. Μία προφανώς πιο σύγχρονη και πολιτισμένη εκδοχή της εποχής όπου το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ήταν το παν ακόμα και για να πάρεις διαβατήριο.

Εγώ λοιπόν θα πω:

Κλείστε την τηλεόραση γιατί αυτές τις μέρες θα μας σερβίρει μόνο κορόνες,
Μην διαβάζετε δημοσκοπήσεις γιάτί το μέλλον μας δεν το διαμορφώνουν οι τάσεις,
αφήστε τις κομματικές εκδηλώσεις για αυτούς που στο όνομα μιας κρατικής προμήθειας θυσιάζουν το μέλλον του τόπου και το κύριοτερο, και φυσικά το δυσκολότερο,
σταματήστε να σκέφτεστε ποιο κόμμα θα βολέψει το προσωπικό του συμφέρον.

Δείτε την καθημερινότητα σας, έχετε ήδη περισσότερα στοιχεία από όσα χρειάζεστε για να δείτε καθαρά την αλήθεια, την δική σας εκδοχή της αλήθειας. Θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά αυτές τις μέρες που έρχονται, αλλά αυτά για αρχή είναι αρκετά.

Τι Ελλάδα θέλουμε; θέλουμε πραγματικά να την αλλάξουμε; θέλουμε ένα υγιές περιβάλλον όπου ενθαρύνεται η ανέλιξη των άξιων; θέλουμε ένα υγιές περιβάλλον όπου δεν θα επιτρέπονται μίζες (που τις πληρώνουμε οι πολίτες μέσα από υπερτιμολογήσεις), θέλουμε να πληρώνουν όλοι φόρους ανάλογα με τις πραγματικές τους δυνατότητες.

Κανένα από τα μεγάλα κόμματα δεν κατάφερε να λύσει επαρκώς τα προβλήματα. Αξιολογείστε την σοβαρότητα τους και την πρόθεση τους για ένα βασικό στοιχειο:

Να περιοριστεί ο έλεγχος του κράτους και του δημόσιου χρήματος από τις κομματικές οργανώσεις. Κατά την γτνώμη μου αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή αυτού του τόπου