Τελικά τι ακριβώς διαφυλάσσει το πανεπιστημιακό άσυλο;

Καλημέρα σας

Έχω πολλές φορές προβληματιστεί με την διατήρηση της ανωνυμίας στο blog μου. Όμως μερικές φορές άπό την στιγμή που δεν ανήκω σε εκείνη την προνομιούχα ομάδα ατόμων που σέρνουν πίσω τους κάθε στιγμή έναν σεκιουριτά ή έναν αστυνομικό, η ανωνυμία είναι:

(α) το μοναδικό μου όπλο για να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα σε δημόσιο μέσο και
(β) μία θλιβερή παραδοχή ότι σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει ασφάλεια.

Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι άν το άσυλο είναι αυτό που εξασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης στην στιγμή που στον χώρο όπου υποτίθεται ότι διαφυλάσσεται η έκφραση, στο πανεπιστήμιο, υπάρχουν πλήθος από "καλά" και "κακά" παιδιά ανα πάσα στιγμή. Ανάλογα με με την οπτική από την οποία βλέπει κάποιος τα πράγματα οι καλοί και οι κακοί είναι (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) η αστυνομία, ασφαλίτες, σεκιουριτάδες, έμποροι πάσης φύσεως, φοιτητές, "φοιτητές", κτλ., κτλ...

Λοιπόν όλοι εμείς που έχουμε άμεση ή έμμεση σχέση με το πανεπιστήμιο ώς φοιτητές, γονείς φοιτητών, περίοικοι, εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο, διδάσκοντες ή απλά συνηδειτοποιημένοι πολίτες που νοιαζόμαστε ώστε το πανεπιστήμιο να είναι (όπως θα έπρεπε να είναι) ένας καλός καθρέπτης και μία ελπίδα προοπτικής της κοινωνίας ας αναλογιστούμε τι γίνεται, γιατί αυτό που γίνεται ούτε απλό είναι, ούτε αφελές, ούτε λύνεται με αφορισμούς του τύπου οι αλήτες και τα πράσινα ή κόκκινα παπούτσια ή ότι άλλο.

Και το κυριότερο να συνειδητοποιήσουμε κάτι απλό. Εγώ και εσείς είμαστε σε θέση να κάνουμε ευχές. Αυτοί που έχουν αναλάβει κάποια ευθύνη επειδή ορίστηκαν ή εκλέχθηκαν σε κάποιες θέσεις ευθύνης πρέπει είτε να λύνουν τα προβλήματα είτε να γυρίζουν εκεί που ήταν πριν, είτε να παραιτούνται.

Σχόλια του στυλ: "δεν μπορώ να εγγυηθώ", "ζητώ την στήριξη" και τέτοια είναι για μικρά παιδιά και για ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα να διατηρούν υπεύθυνες θέσεις.

Και τέλος, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για την διατήρηση ή την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, όσοι επιτρέπουν ή ανέχονται προφανείς έκνομμες πράξεις όπως διακίνηση πάσης φύσεως, καταστροφές και άλλες πράξεις που δεν έχουν με τίποτα να κάνουν με ελεύθερη έκφραση προσφέρουν τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στην εκ του ασφαλούς κατάργηση του ασύλου (αν αυτό είναι ακόμα επίκαιρο ως έννοια).