Είδαμε χθες το βράδυ στην τηλεόραση μία γιορτή που έγινε στην Ουάσινγκτον για την υποδοχή του νέου προέδρου Ομπάμα. Δεν μου έκαναν εντύπωση ούτε τα τραγούδια, ούτε το θέαμα, ούτε ο κόσμος, ούτε ακόμα-ακόμα και ο - όντως εμπνευσμένος - λόγος του νέου προέδρου.
Αυτό που μου έμεινε και πραγματικά ζήλεψα ήταν το όραμα, η ελπίδα στα μάτια του κόσμου για κάτι νέο που πιστεύουν ότι έρχεται. Ένα αύριο εμπνευσμένο από έναν ηγέτη που η χώρα θέλει να περιβάλλει χωρίς διακρίσεις.
Δεν ξέρω αν η ελπίδα θα αποδειχτεί βάσιμη, δεν ξέρω αν ένα άνθρωπος περίπου στα χρόνια μου είναι σε θέση να αλλάξει την μοίρα ενός έθνους που έχει τεράστια βαρίδια, από οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα.
Όμως σκεφτόμαι το προφίλ των πολιτικών ηγετών στην Ελλάδα και αναρωτιέμαι πότε θα εμπνευστούμε κι εμείς από έναν ηγέτη όπως σήμερα οι Αμερικάνοι. Έναν ηγέτη που θα βγάλει από όλους την μιζέρια ενός οράματος που εξαντλείται στο να καταφέρουμε να διοριστούν τα παιδιά μας στο δημόσιο ώστε να πληρώνονται και να μην δουλεύουν. Τη μιζέρια του να χωριζόμαστε σε αυτούς που το κατάφερνουν και σε αυτούς που βρίζουν τους άλλους που το κατάφεραν.
Δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιος ηγέτης στην Ελλάδα. Κάποιος που από το πουθενά, χωρίς στηρίγματα, σπούδασε, αναδείχτηκε και ενέπνευσε τον κόσμο πέρα από κομματικά κριτήρια... Μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό που είχε τέτοια αυτοδημιούργητη διαδρομή τα τελευταία 50 χρόνια και χαρακτηρίστηκε εθνάρχης. Όμως τότε δεν ήμασταν ώριμοι να μεγαλουργήσουμε. Και δεν είχε και εκείνος τις παραστάσεις και την γνώση που απαιτούνταν..
Νομίζω πάντως πως υπάρχουν στην Ελλάδα υγιείς δυνάμεις που περιμένουν. Και είναι τέτοια η απόγνωση μας από την ελληνική μιζέρια... Ίσως αυτή η απόγνωση είναι η ευκαιρία για ένα ξεκίνημα...
Αυτό που μου έμεινε και πραγματικά ζήλεψα ήταν το όραμα, η ελπίδα στα μάτια του κόσμου για κάτι νέο που πιστεύουν ότι έρχεται. Ένα αύριο εμπνευσμένο από έναν ηγέτη που η χώρα θέλει να περιβάλλει χωρίς διακρίσεις.
Δεν ξέρω αν η ελπίδα θα αποδειχτεί βάσιμη, δεν ξέρω αν ένα άνθρωπος περίπου στα χρόνια μου είναι σε θέση να αλλάξει την μοίρα ενός έθνους που έχει τεράστια βαρίδια, από οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα.
Όμως σκεφτόμαι το προφίλ των πολιτικών ηγετών στην Ελλάδα και αναρωτιέμαι πότε θα εμπνευστούμε κι εμείς από έναν ηγέτη όπως σήμερα οι Αμερικάνοι. Έναν ηγέτη που θα βγάλει από όλους την μιζέρια ενός οράματος που εξαντλείται στο να καταφέρουμε να διοριστούν τα παιδιά μας στο δημόσιο ώστε να πληρώνονται και να μην δουλεύουν. Τη μιζέρια του να χωριζόμαστε σε αυτούς που το κατάφερνουν και σε αυτούς που βρίζουν τους άλλους που το κατάφεραν.
Δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιος ηγέτης στην Ελλάδα. Κάποιος που από το πουθενά, χωρίς στηρίγματα, σπούδασε, αναδείχτηκε και ενέπνευσε τον κόσμο πέρα από κομματικά κριτήρια... Μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό που είχε τέτοια αυτοδημιούργητη διαδρομή τα τελευταία 50 χρόνια και χαρακτηρίστηκε εθνάρχης. Όμως τότε δεν ήμασταν ώριμοι να μεγαλουργήσουμε. Και δεν είχε και εκείνος τις παραστάσεις και την γνώση που απαιτούνταν..
Νομίζω πάντως πως υπάρχουν στην Ελλάδα υγιείς δυνάμεις που περιμένουν. Και είναι τέτοια η απόγνωση μας από την ελληνική μιζέρια... Ίσως αυτή η απόγνωση είναι η ευκαιρία για ένα ξεκίνημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου