Οι κινητοποιήσεις των αγροτών...

Έχει γίνει σχεδόν παράδοση τα τελευταία, τουλάχιστον 10, χρόνια κάθε χρόνο μεταξύ Νοέμβρη και Γενάρη να βγαίνουν τα τρακτέρ και να αποκόβουν την Ελλάδα στη μέση. Και είναι καινοφανές να γίνονται κινητοποιήσεις μίας κοινωνικής ομάδας όταν δεν βρίσκεται σε παραγωγική περίοδο.

Εκεί που θα κάθονταν στο καφενείο, δεν παίρνουν τα τρακτέρ να κλείσουν τους δρόμους να ανέβει και λίγο η αδρεναλίνη.

Αυτό από μόνο του είναι ένα θέμα. Αν ήταν σε απόγνωση ας κάνανε κινητοποιήσεις διαρκείας και την περίοδο που έχουν δουλειά. Γιατί εμείς οι υπόλοιποι, κύριοι αγρότες δουλεύουμε. Και κυρίως έχουμε αναφαίρετο δικαίωμα να κινούμαστε μέσα στην χώρα μας και να μην μετατρέπεται η Ελλάδα σε Λωρίδα της Γάζας με ισραηλινά μπλόκα...

Τώρα τα αιτήματα τους:

1. Μείωση του ΦΠΑ: Κατ' αρχήν γιατί ειδικά σε αυτούς να μειωθεί το ΦΠΑ. Από τη στιγμή που είναι σχεδόν αφορολόγητοι και παίρνουν συντάξεις σχεδόν χωρίς να δώσουν ποτέ ασφαλιστικές εισφορές, θα πρέπει και αυτοί κάπως να συνεισφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό. ΓΙατί αλλιώς εμείς που πληρώνουμε περί το 25% του εισοδήματος μας σε φόρο (εκτός από το ΦΠΑ) είμαστε λιγάκι κορόϊδα...

2. Ρύθμιση χρεών στην Αγροτική Τράπεζα: Όλες οι επαγγελματικές τάξεις λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένες από τις τράπεζες. Οι αγρότες είναι η μοναδική επαγγελματική τάξη για την οποία υπάρχει σχεδόν αποκλειστική κρατική τράπεζα, η Αγροτική, όπου οι όροι δανεισμού είναι σαφώς ευνοϊκότεροι από όλους εμάς τους υπόλοιπους που έχουμε να κάνουμε με τους ιδιώτες τραπεζίτες με αποκλειστικό, και ενίοτε προκλητικό, στόχο το υπέρμετρο κέρδος. Οι κυβερνήσεις, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και τις ΝΔ, λιγότερο ή περισσότερο έχουν κατά καιρούς προωθήσει ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα χρέη τους κατά παρέκλιση των ίσων δικαιωμάτων των πολιτών.

3. ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ... Αναδιάρθρωση των καλλιεργιών... Οι Έλληνες αγρότες επιμένουν εδώ και χρόνια να καλλιεργούν τα προϊόντα που παρήγαγαν οι γονείς και οι παππούδες τους. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση το βαμβάκι στην Θεσσαλία και τα ροδάκινα στην Κεντρική Μακεδονία. Πέστε μου σε ποια επαγγεματική τάξη στην Ελλάδα όχι μόνο επιτρέπεται να παράγουν προϊόντα που δεν μπορούν να πουληθούν αλλά και επιδοτείτε το μη ανταγωνιστιλό προϊόν. Επιπρόσθετα οι αγρότες της Θεσσασίας δεν είναι καν σε θέση να συμφωνήσουν να παράγουν συγκεκριμένες ποικιλίες βαμβάκι ώστε να παράγεται συγκεριμένη ποιότητα εκκοκισμένου προϊόντος που θα είναι και πιο ανταγωνιστικό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχεται εδώ και δεκαετίες να επιδοτεί καλλιέργειες που δεν έχουν επαρκείες αγορές με στόχο να ενθαρύνουν μία σχετικά ομαλή μετάβαση κάποιων σε άλλες πιο αποδοτικές καλλιέργιες. Όμως αυτές οι καλλιέργιες είναι πιο δύσκολες και όχι σχεδόν με αυτόματο πιλότο όπως το βαμβάκι.

Επίσης οι άλλες καλλιέργιες θέλουν πολύ λιγότερο νερό κάτι που στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό...

Εγώ μεταφέρω όσα ξέρω. Αν κάπου είμαι απληροφόρητος, θα χαρώ πολύ να δω τον αντιλογο. Όχι όμως στείρα κριτική, Επιχειρήματα για να γίνουμε όλοι πιο ενημερωμένοι. Γιατί όπως καταλαβαίνετε αυτά τα θέματα δεν έχουν πράσινες και γαλάζιες εκδοχές...