Ιδεολογικό υπόβαθρο αγώνα και διεκδικήσεων

Σε μία περίοδο όπου συμβαίνουν πολλά γεγονότα για τα οποία μπορεί κάποιος να κρίνει καταστάσεις, ενίοτε και να βρίσει, προσπαθώ να εκφράσω λίγες ψύχραιμες, ελπίζω, σκέψεις.

Σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί στην ειδησιογραφία η οικονομική κρίση, σημαντική θέση στην επικαιρότητα έχουν οι συλλήψεις για την υπόθεση του "Επαναστατικού Αγώνα". Παράλληλα στα ψηλά περνάνε καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων όπου παράλληλα με την λειτουργία μηχανισμών "αντιπληροφόρησης", όπως αποκαλείται από τους "αγωνιστές" η χρήση κτιρίων στο κέντρο των πόλεων για να στεγαστούν κέντρα πληροφόρησης του κοινού για τα δρώμενα "παράνομων συλλήψεων". Εκεί βέβαια οι ίδιοι οι "αγωνιστές" (;) ή κάποιοι που παρισφρύουν "απαλοτριώνουν" δημόσια περιουσία όπως φορητούς υπολογιστές ερευνητών και πανεπιστημιακών ή ενίοτε και ολόκληροι υπολογιστές που φορτώνονται σε φορτηγάκια που πλευρίζουν τα κτίρια.

Σε σχετικές συζητήσεις οι "αγωνιστές" ισχυρίζονται πως δεν είναι αυτοί που αφαιρούν δημόσια περιουσία, όμως όταν νομιμοποιείται στα κείμενα τους μία ληστεία τράπεζας για να εξοικονομηθούν πόροι για τον "αγώνα" έχω δικαίωμα να κάνω δεύτερες σκέψεις.

Στις παραπάνω σκέψεις μπορείτε να αφήσετε ή να αφαιρέσετε τα εισαγωγικά... Εγώ πάντως οφείλω να θυμηθώ κάποια πράγματα και να κάνω κάποιες επισημάνσεις.

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι από ότι φαίνεται η δεύτερη μεγάλη επαναστατική ή τρομοκρατική (αν θέλετε) οργάνωση μετά την 17 Νοέμβρη με φαινομενικά παρόμοια χαρακτηριστικά. Και λέω φαινομενικά γιατί υπάρχει μία ουσιοδέστατη διαφορά Η 17Ν τηρούσε μία βασική αρχή, ότι ο ένοπλος αγώνας των πόλεων έχει ιδεολογικά αποτελέσματα εφόσον καταφέρει να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες, κυρίως φυσικά τους αδύνατους της κοινωνίας που δέχονται τις συνέπειες της κοινωνικής αδικίας όπως την παράλογη εκμετάλλευση από την εργοδοσία, την υποχρέωση π.χ. σε ανασφάλιστη εργασία την διαφθορά, την ύπαρξη εξώφθαλμου έκνομου και ατιμώρητου πλουτισμού κάποιων. Όταν λοιπόν η 17Ν δολοφονούσε έναν εφοπλιστή ή έναν, κατά την κρίση τους, διεφθαρμένο πολιτικό υπήρχε σημαντική μερίδα πολιτών που δεν ήταν και τόσο επικριτική. Και για να το πετύχει αυτό η 17Ν πρόσεχε πολύ τις παράπλευρες απώλειες. Δεν αποκλείω δε ένας από τους λόγους του ξηλώματος της να ήταν η εσωτερική διαφωνία που γέννησε η δολοφονία του Μπακογιάννη που δεν είχε επαρκή ιδεολογική βάση και η κατά λάθος δολοφονία του Αξαρλιάν. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σκοτώνονται μετανάστες, άσχετοι αστυμικοί που τραυματίζονται ή πεθαίνουν απλά επειδή φορούν στολή. Αναρωτιέμαι λοιπόν: Είναι πρόχειρη η οργάνωση; Δεν τους ενδιαφέρει; Είναι διαφορετικό το ιδεολογικό πλαίσιο;

Εγώ πάντως έχω να παρατηρήσω κάτι απλό: Όσο και αν υπάρχουν αγωνιστικές πρακτικές που συντονίζονται από ομάδες που στον χώρο που κινούνται δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 1%, το να γίνεται ληστεία σε ψιλικατζίδικο, ή να καίγεται το αυτοκινητάκι ενός μεροκαματιάρη, ή το να κλέβεται ένας φορητός υπολογιστής ενός ερευνητή δεν ακούγεται και πολύ γνήσια αγωνιστική πρακτική. Μάλλον αλητεία χαρακτηρίζεται ακόμα και από ανθρώπους με ανήσυχες ή και αναρχικές ιδεολογικές αναζητήσεις που ξυπνάνε το πρωί και βγαίνουν να βγάλουν το ψωμί τους.

Μάλλον πολλοί, ιδίως νέοι, και κάποιοι καθοδηγητές τους έχουν μπερδεμένα τα πράγματα στο μυαλό τους. Και αν, και εδώ εκφράζω προσωπική άποψη, κάποιες ακραίες κινήσεις μπορεί να λειτουργούν ως χρήσιμα αντανακλαστικά της κοινωνίας, τα όρια μεταξύ αγώνα και αλητείας, ακόμα και αν ο καθένας δικαιούται να τα ορίζει διαφορετικά, δεν είναικαι τόσο ασαφή...