Ποιος τους πιστεύει, ποιος τους εμπιστεύεται άραγε;

Τις τελευταίες εβδομάδες την στιγμή που ανακοινώνονται φορολογικά, ασφαλιστικά και άλλα νομοσχέδια βγαίνουν στην δημοσιότητα πληροφορίες που λίγο πολύ τις ξέραμε όλοι, αλλά δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του μπάχαλου που επικρατούσε. Η συζήτηση κινείται γύρω από την δαπάνη και τα έσοδα του κράτους. Ειναι ένα θέμα που φαίνεται ότι δεν απασχολεί μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σκεφτείτε ότι το Γαλλικό κράτος συζητά μεθόδους για να μειώσει την δαπάνη του κράτους κατά 20%. Η μείωση είναι τρομακτική αν σκεφτείτε ότι έχει 15 φορές μεγαλύτερο ΑΕΠ. Στην Ελλάδα λοιπόν διαπιστώνουμε από τις καθημερινές αποκαλύψεις ότι:
Περί το 20% των συνταξιούχων παίρνουν αναπηρικές συντάξεις (8% στην ΕΕ). Υπάρχουν αναπηρικές συντάξεις για χαμηλή ή ανύπαρκτη όραση σε άτομα που δουλεύουν σαν ταξιτζήδες. Για να βγει μια τέτοια σύνταξη κάποιοι παίρνουν μία μικρή η μεγάλη μίζα. Ο μεγάλος χαμένος είναι το κράτος. ΔΗΛΑΔΗ ΕΜΕΙΣ
Ο ΜΟ ηλικίας συνταξιοδότησης ήταν στην Ελλάδα τα 57. Είχαμε χιλιάδες περιπτώσεις με σύνταξη στα 15 χρόνια δουλείας. Τα ταμεία, πέρα από την κακή διαχείριση των αποθεματικών τους δίνουν ενίοτε παράνομες πρόωρες συντάξεις. Ο μεγάλος χαμένος είναι το κράτος. ΔΗΛΑΔΗ ΕΜΕΙΣ...
Οι μισθοδοτούμενοι από το Δημόσιο ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο. Πρόσφατα άκουσα π.χ. ότι στον Δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχουν περί τους 4500 μισθοδοτούμενοι με περισσότερο από 1500 καθαριστές ενώ το κτίριο του Δήμου καθαρίζεται με εργολαβία. Στον Δήμο Καλαμαριάς υπάρχει Δημοτική Επιχείρηση για την διαχείριση της πλαζ της Αρετσούς που περιέχει ένα μισθωμένο αναψυκτήριο, μία παιδική χαρά και 10 αποδυτήρια που δεν αλλάζει σχεδόν κανείς αφού η θάλασσα δεν είναι επισκέψιμη. Λοιπόν έχει 3 διευθυντές...
Ακούμε ότι η κυβέρνηση κόβει την απαλλαγή φόρου λογω δωρεών στην εκκλησία ή άλλους φιλανθρωπικούς φορείς. Γιατί; Γιατί απλά κάποιοι που είχαν να πληρώσουν 1 εκατομ. € φόρο έδιναν 500.000 σε μία μητρόπολη παίρνοντας απόδειξη ότι έδωσαν 4 εκατομμύρια. Και επειδή η εκκλησία δεν φορολογείται για τα έσοδα όλα καλά. Κάποιοι παίρνουν μία μικρή η μεγάλη μίζα. Ο μεγάλος χαμένος είναι το κράτος. ΔΗΛΑΔΗ ΕΜΕΙΣ
Οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ πηγαίνουν π.χ. στους παραγωγούς φασολιών της Πρέσπας ή καρυδιών των Γρεβενών, αγοράζουν όλη την παραγωγή του αγροτη με π.χ. 2 €/κιλό αλλά το τιμολόγιο παρουσιάζει π.χ. τιμή 8 €. Επίσης το τιμολόγιο εμφανίζει με την υψηλή αυτή τιμή τετραπλάσια ποσότητα. Την ίδια στιγμή αγοράζουν χαμηλότερης ποιότητας προϊον από την Βουλγαρία και τα Σκόπια, ανακατεύουν τις ποσότητες και πουλάνε "νόμιμα" με 11 €. Έτσι ο αγρότης βγάζει λίγα, ο καταναλωτής πληρώνει πολλά. Ο μεγάλος χαμένος είναι το κράτος. ΔΗΛΑΔΗ ΕΜΕΙΣ
Θα μπορούσε ο καθένας από μας να απαριθμήσει δεκάδες τέτοιες εμπειρίες. Και αυτό που με τρελαίνει είναι ότι όλοι μας συντηρήσαμε αυτό το σύστημα με την ελπίδα να γίνουμε κάποια στιγμή μέρους του.
Και ήρθε τώρα ή ώρα να μας ζητηθεί μείωση αμοιβών ακόμα και συντάξεων και στην ουσία πλήρης αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Λοιπόν εγώ πιστεύω πως το πρόβλημα του Έλληνα δεν είναι κυρίως μια μικρή μείωση αμοιβών ή η απόλυση κάποιων χιλιάδων συμβασιούχων που έτσι και αλλιώς είχαν διοριστεί από το παράθυρο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα νοικοκυρέψουν την κατάσταση και είμαστε σχεδόν σίγουροι πως και αυτές οι θυσίες θα πάνε στο βρόντο αφού η συνολική εξοικονόμηση ισούται με ένα μεσαίο σκάνδαλο.
Θα επαναλάβω κάτι που έγραφα πρόσφατα. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, κυρίως προνομιούχοι και πλούσιοι που είναι πρόθυμοι να δωροδοκήσουν με βασικό χαμένο το κράτος. Όμως σε κάθε παρανομία υπάρχει μία υπογραφή δημόσιου λειτουργού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την νοοτροπία. Μπορούμε όμως να φοβίσουμε τους υπογράφοντες

Είναι το υπάρχον πολιτικό σύστημα ικανό να κάνει τις τομές; Από ότι φαίνεται όχι. Εδώ βλέπουμε εξυπνακίστικες πρακτικές. Ο κ. Παπανδρέου ετοιμάζεται να στήσει στο δόκανο κανα δύο στελέχη της ΝΔ για τις κουρτίνες σε υπουργείο. Την ίδια στιγμή υπάρχει επερώτηση στην βουλή για την ιστοσελίδα της βουλής που κυκλοφόρησε ότι κοστολογήθηκε 1.200.000 €. Ποιος πείθεται άραγε;