H γνώμη μου για τις εκλογές

Το μεγαλύτερο λάθος των χθεσινών εκλογών είναι ίσως το ότι ελάχιστοι φαίνεται να κατάλαβαν γιατί ο λαός συμπεριφέρθηκε έτσι. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές όπου οι πολίτες συμπεριφέρονταν με καθωσπρεπισμό, την οικογενιακή παράδοση (κάποτε έλεγαν " η οικογένεια μου ήταν ανέκαθεν Βενιζελικοί...") ή με κεκτημένη ταχύτητα. Πρέπει πλέον να υπάρχει κάποιος λόγος για να κινητοποιηθούν οι υγιείς δυνάμεις. Και θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα τέτοιες...
Ένας λαός για να κινητοποιηθεί χρειάζεται πρότυπα. Και να μην συγχέουμε τα πρότυπα με τα στερεότυπα τύπου πατρίς θρησκεία οικογένεια. Τα πρότυπα είναι ένας προσανατολισμός, μία κατεύθυνση και κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που τις ακολουθούμε γιατί μας εκφράζουν, όχι γιατί φοβόμαστε να τις παραβούμε.
Το ΠΑΣΟΚ στήριξε τεράστιο μέρος της δυναμικής του στις προσωπικές ή κλαδικές εξυπηρετήσεις. Έχω παραδείγματα ολόκληρων χωριών που άλλαξαν άρδην εκλογική συμπεριφορά όταν ο τοπικός βουλευτήες διόρισε σε μία στιγμή 4-5 άτομα κλειδιά στο δημόσιο ή μία κρατική επιχείρηση τύπου ΟΤΕ, ΔΕΗ κ.α. χωρίς καμία διαδικασία. Αυτό είναι ιδεολογική προσέγγιση; Υπήρχαν, το μάθαμε πρόσφατα, περί τους 200.000 Έλληνες που για χρόνια έπαιρναν κρατικό χρήμα που δεν το δικαιούνταν (συντάξεις σε νεκρούς, αναπηρικές κ.α.). Αυτό είναι ιδεολογική προσέγγιση; Μα αλήθεια πιστέψατε ότι όλος αυτός ο κόσμος θα σας στήριζε παντοτινά; Μόλις κάποιος τραβήξει το βάζο με το μέλι τα έντομα διαλύονται προς διάφορες κατευθύνσεις.
Και η ΝΔ; Έχει πολύ μεγάλη σημασία αν διόρισε λιγότερους ή περισσότερους; Αν υπηρέτησε συμφέροντα και κλαδικά κεκτημένα λιγότερο ή περισσότερο; Καμία σημασία. Την ίδια πολιτική κουλτούτα υπηρέτησε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ίσως όχι το ίδιο, ίσως όχι τόσο πρόσφατα. Όμως θυμηθείτε, την μεγαλύτερη τελευταία νίκη την πέτυχε ότι υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους... Όνειρα...
Υπήρχε (προσωπική μου άποψη) μία ελπίδα, για να μην βυθιστεί τελείως το καράβι, να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση με την συμμετοχή ενός υγιούς φιλελεύθερου πόλου τύπου ΔΡΑΣΗΣ. Κι όμως τα 3 κόμματα με ταυτόσημες θέσεις (ΔΗΜΣΥΜ, ΔΡΑΣΗ και Δημιουργία) δεν μπορεσαν να τα βρουν αποδεικνυόμενοι και αυτοί κατώτεροι των περιστάσεων. Όχι ότι θα σώζονταν η κατάσταση. Απλά κάποιοι ελπίζαμε ότι θα περιορίζονταν σταδιακά το πάρτυ με το δημόσιο χρήμα, θα προχωρούσαν κάποιες αλλαγές. Όμως ήταν εν γνώση μας: Θα γινόταν προσπάθεια αναστήλωσης ενός βαθιά σεισμόπληκτου κτιρίου. Με μόνο στόχο να κερδίσουμε χρόνο για να χτιστεί, ίσως δίπλα, ένα καλύτερο.
Καλύτερο: Με περιορισμό της διαφθοράς, με τολμηρή ανασύσταση του κράτους, με την ανάπτυξη ενός απτού στρατηγικού σχεδιασμού επανεκίνησης της ελληνικής οικονομίας στην ουσία της και όχι με στοχεύσεις του στυλ: "αν οι Έλληνες δεχτούν να δουλεύον με 100 Ευρώ ή και χωρίς αμοιβή θα πάρει μπρος η οικονομία". Μα ποιος ηλίθιος εγκέφαλος το σκέφτηκε αυτό; Και περίμενε πως δεν θα αντιδράσει ο λαός;
Αυτά κύριοι περιμένατε να τα καταλάβει ποιος;
Ο 30χρονος που βράζει το αίμα του, που θέλει να ανοίξει το σπίτι του με την αγαπημένη του, που τελειώσε μόλις το διδακτορικό του και του εξασφαλίζετε 400 ευρώ μισθό;
Ο 48χρονος που είχε χτίσει μία καριέρα κάποιας μορφής και τώρα απολύεται ή κλείνει η βιοτεχνία του και αναρωτιέται τι δουλεια θα κάνει από δω και μπρος σε τέτοια ηλικία;
Ο 67χρονος συνταξιούχος που έδινε τις εισφορές του για 35 χρόνια και στο όνομα της όποιας αναδιάρθρωσης χάνει το 40% της σύνταξης τους;
Και τώρα τι περιμένουμε;
Κατ' αρχήν φαίνεται πως όλοι (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) συνειδητοποιούν ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί να διορθώσει το χάλι. Και για μένα 2 ενδεχόμενα (και δεν ξέρω τι θα διάλεγα):
1. Να αφήσουμε το οικοδόμημα να καταρεύσει: Άρνηση του μνημονίου, χρεωκοπία, επιστροφή στη δραχμή, διάλυση του παρόντος σαθρού πολιτικού συστήματος και η ελπίδα στα αποκαϊδια να βγει κάτι υγιές που στο έδαφος πια θα χτίσει από την αρχή.
2. Οι Ευρωπαίοι να θεωρήσουν πως δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από μία χρεωκοπημένη Ελλάδα (στην οποία κέρδιζαν τεράστια ποσά στην διαχείρηση της ακμής της και της κρίσης της), να χαλαρώσουν την πίεση και να δώσουν χρόνο για την δημιουργία ενός νέου συνομιλητή.
Δυστυχώς, όλο και περισσότερο, φαίνεται να είναι καλύτερο το 1ο, γιατί δίνει μία προοπτική, ενώ το δεύτερο απλά διαιονίζει το καθεστώς της υποτέλειας και το κυριότερο: Δεν δημιουργεί πίεση για μεταρυθμίσεις.
Όμως τα ψέματα τέλειωσαν, οι πολίτες έχουν, πιστεύω, οριστικά αποκόψει τον ομφάλιο λώρο με τα εως τώρα 2 κόμματα εξουσίας. Θα πρέπει να πειστούν ότι αυτός "ο συνομιλητής" έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση, όχι σε επίπεδο μακροοικονομίας (ποιος νοιάζεται πιστεύετε για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) αλλά σε επίπεδο απασχόλησης, μικροοικονομίας, ανάπτυξης και το κυριότερο υγιούς διαχείρησης του κράτους