Πολύ κουβέντα γίνεται τις τελευταίες μέρες για την διαπίστωση του ΔΝΤ ότι οι πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόστηκαν στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου περιείχαν λάθος εκτίμηση των συνεπειών τους και κατά συνέπεια ήταν λανθασμένες. Με βάση αυτό πολλοί Έλληνες φτάνουν να πιστεύουν πως όλα όσα έγιναν από το 2009 ήταν λάθος και άρα, με βάση το σκεπτικό τους θα πρέπει, φαντάζομαι, να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 2008. Τότε που υπήρχε πολύ μικρότερη ανεργία, πολύ καλύτερες αμοιβές, μισθοί και συντάξεις και κυρίως τότε που το κράτος ερχόταν και χρηματοδοτούσε κάθε οικονομική δραστηριότητα που δεν μπορούσε να σταθεί. Υπεραπλουστευμένες ερμηνίες...
Λοιπόν να μην ξεχνάμε ότι η (λάθος επιλεγμένη) συνταγη δεν αφορά τις μεταρρυθμίσεις αλλά αποκλειστικά την διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης μέσω επιβολής μείωσης μισθών στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Πίστεψαν, μάλλον αφελώς, πως αν οι Έλληνες είχαν λιγότερα λεφτά στην τσέπη τους περίπου αυτόματα θα μειώνονταν οι υπέρογκες τιμές της αγοράς και θα αυξάνονταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομιας. Όμως ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ως τώρα:
Το κράτος είχε ξέχασει την ουσία της ύπαρξης του. Οι "δημόσιοι υπάλληλοι" ξέχασαν ότι είναι "υπάλληλοι των πολιτών" που πληρώνονται από τους φόρους. Όπως σταματάμε να ψωνίζουμε από ένα μαγαζί που δεν έχει καλή εξυπηρέτηση, έτσι και οι πολίτες προσπαθούν να μην πληρώνουν φόρους στο κράτος που δεν τους εξυπηρετεί. Και μάλιστα δεν είναι δυνατόν κάποιοι υπάλληλοι να παίρνουν πολλαπλάσιο μισθό από άτομα με ίδια προσόντα στον ιδιωτικό τομέα. Γι' αυτό δεν έφταιγε καμία λιτότητα...
Οι παραγωγικές επιχειρήσεις μείωναν διαρκώς την ανταγωνιστικότητα τους και στηρίζονταν πρώτα από ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και μετά από εξαιρετικά φθηνό χρήμα από τις τράπεζες. Όταν το ΠΔΕ περιορίστηκε και οι τράπεζες χάσανε το ρευστό τους (λόγω εξαγωγής καταθέσεων στο εξωτερικό) οι επιχειρήσεις σκάσανε. Γι' αυτό δεν έφταιγε καμία λιτότητα...
Συμπερασμάτικά, όσο και αν πονάει, η πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων είναι επιβεβλημένη. Αλλά πρέπει να συνοδευτεί επειγόντως από επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας γιατί η κοινωνική έκρηξη μπορεί να μην είναι μακριά. Και θα επιμείνω σε παλιότερη διαπίστωση:
Μέχρι να πάρει μπρός η κρατική μηχανή (με αξιολόγηση και αναδιατάξεις προσωπικού), το κράτος θα πρέπει να δημιουργήσει παράλληλους διοικητικούς μηχανισμούς (αυτό που προσπάθησαν να κάνουν ανεπιτυχώς κάποτε στις νομαρχίες "Γραφεία υποστήριξης Επενδύσεων") που να υποστηρίζουν αποκλειστικά τα κομμάτια της οικονομίας που παράγουν (α) απασχόληση, (β) εισροή κεφαλαίων και (γ) εξαγωγές. Κάτι τέτοιο γίνεται στην Τουρκία που αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί πλήρως αλλά υποστηρίζει αυτές τις κατηγορίες της οικονομίας. Όποια επιχείρηση πληροί κάποια από τις παραπάνω προυποθέσεις θα έχει ευκολότερη πρόσβαση σε κεφάλαια, γρηγορότερη υποστήριξη από το Δημόσιο κ.α.
Λοιπόν να μην ξεχνάμε ότι η (λάθος επιλεγμένη) συνταγη δεν αφορά τις μεταρρυθμίσεις αλλά αποκλειστικά την διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης μέσω επιβολής μείωσης μισθών στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Πίστεψαν, μάλλον αφελώς, πως αν οι Έλληνες είχαν λιγότερα λεφτά στην τσέπη τους περίπου αυτόματα θα μειώνονταν οι υπέρογκες τιμές της αγοράς και θα αυξάνονταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομιας. Όμως ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ως τώρα:
Το κράτος είχε ξέχασει την ουσία της ύπαρξης του. Οι "δημόσιοι υπάλληλοι" ξέχασαν ότι είναι "υπάλληλοι των πολιτών" που πληρώνονται από τους φόρους. Όπως σταματάμε να ψωνίζουμε από ένα μαγαζί που δεν έχει καλή εξυπηρέτηση, έτσι και οι πολίτες προσπαθούν να μην πληρώνουν φόρους στο κράτος που δεν τους εξυπηρετεί. Και μάλιστα δεν είναι δυνατόν κάποιοι υπάλληλοι να παίρνουν πολλαπλάσιο μισθό από άτομα με ίδια προσόντα στον ιδιωτικό τομέα. Γι' αυτό δεν έφταιγε καμία λιτότητα...
Οι παραγωγικές επιχειρήσεις μείωναν διαρκώς την ανταγωνιστικότητα τους και στηρίζονταν πρώτα από ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και μετά από εξαιρετικά φθηνό χρήμα από τις τράπεζες. Όταν το ΠΔΕ περιορίστηκε και οι τράπεζες χάσανε το ρευστό τους (λόγω εξαγωγής καταθέσεων στο εξωτερικό) οι επιχειρήσεις σκάσανε. Γι' αυτό δεν έφταιγε καμία λιτότητα...
Συμπερασμάτικά, όσο και αν πονάει, η πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων είναι επιβεβλημένη. Αλλά πρέπει να συνοδευτεί επειγόντως από επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας γιατί η κοινωνική έκρηξη μπορεί να μην είναι μακριά. Και θα επιμείνω σε παλιότερη διαπίστωση:
Μέχρι να πάρει μπρός η κρατική μηχανή (με αξιολόγηση και αναδιατάξεις προσωπικού), το κράτος θα πρέπει να δημιουργήσει παράλληλους διοικητικούς μηχανισμούς (αυτό που προσπάθησαν να κάνουν ανεπιτυχώς κάποτε στις νομαρχίες "Γραφεία υποστήριξης Επενδύσεων") που να υποστηρίζουν αποκλειστικά τα κομμάτια της οικονομίας που παράγουν (α) απασχόληση, (β) εισροή κεφαλαίων και (γ) εξαγωγές. Κάτι τέτοιο γίνεται στην Τουρκία που αποδέχτηκε ότι δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί πλήρως αλλά υποστηρίζει αυτές τις κατηγορίες της οικονομίας. Όποια επιχείρηση πληροί κάποια από τις παραπάνω προυποθέσεις θα έχει ευκολότερη πρόσβαση σε κεφάλαια, γρηγορότερη υποστήριξη από το Δημόσιο κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου